Weet je wat het is met die bucketlist, ik heb die opgesteld toen ik een pak jonger was. In de tijden dat het nog sneeuwde en ik daar nog vrolijk van werd. Ondertussen vind ik sneeuw om eerlijk te zijn gewoon vreselijk irritant, het is te zeggen...het ligt vooral aan de gevolgen van de sneeuw: afgelaste treinen, dubbel zo lang onderweg zijn naar eender welke bestemming, want alles moet trager, voorzichtiger...en vooral de verschrikkelijke koude die dan in mijn lijf kruipt.
Die witte vlokken zelf vind ik nog best wel fijn. Het heeft wel iets romantisch of zo. Maar goed, wat ik dus eigenlijk wilde zeggen was dat ik eerst best wel wat weerstand voelde om de auto uit te stappen. 'Dan wordt mijn broek nat en vuil.' 'Nee, das echt veel de kou!' en nog een heleboel andere excuses.
Tot ik plots een knopje in mijn hoofd omdraaide terwijl ik de liefde zag spelen in de sneeuw. Die oh zo schattige pretoogjes die naar me keken, wachtende tot ik zou uitstappen. De pretoogjes die ik zo enorm mis wanneer ik in de spiegel kijk. Pretoogjes waarvoor ik zoveel zou willen geven om ze terug te krijgen. En dus deed ik de deur open en lag ik niet veel later in de sneeuw.
Comments