Op 16 november gingen zij en haar zus met ons mee naar huis. Een mengelmoes van onvoorwaardelijke liefde en angst vulde mijn lichaam. Wat als ik het niet goed zou doen? Zouden ze echt wel gelukkig kunnen worden bij ons thuis?
Een hok werd in elkaar getimmerd, speelgoed werd aangekocht en honderden websites werden bezocht. We deden er alles aan om onze baby’s meteen op hun gemak te stellen. Al snel voelde de meisjes zich thuis en werden het echte knuffelbeertjes.
Flopsy, een nieuwsgierige, avontuurlijke, zotte doos die het liefst op alle hoge plekken van de kamer uitkeek naar wat er allemaal gebeurde. ‘S ochtends samen in de zetel, ik met een koffie in mijn hand, zij aan het proberen om ook eens te proeven. ‘S avonds meteen daar om ons te overspoelen met lekjes en zoentjes wanneer we thuiskwamen. Altijd paraat om haar zusje te beschermen indien nodig.
Tot ze dat plots niet meer deed. Op 19 december blies ze heel plots haar laatste adem uit en ging ze voor goed naar het allerhoogste plekje waar ze ooit zal komen.
We blieven achter met heel veel vragen en verdiet en ik met twee kleine krassen op mijn arm. Krassen die zij per ongeluk op mij tekende, krassen die ik liet vereeuwigen met mijn dierbaarste tattoo. Twee kleine streepjes, immens veel liefde.
Voor altijd op mijn arm en in mijn hart, mijn allerliefste Flopsy.
Comments